από μιαν επίσκεψη (Μαρωνία)

“ότι ακόμη και η πρόσοψη 

και το πεζοδρόμιο ενός υποκαταστήματος
είχαν κτισθεί με το υλικό του αρχαίου Θεάτρου...”

κάπως έτσι κι εμείς  

σπασμένοι της σύγχρονης σημασίας
σε μιαν ατομική αντιστήριξη
κρυφό καμάρι
μετακυλιόμαστε στο παλιό θεμέλιο

υλικά μισά
κάτι από ενθύμηση
κάτι από εναπομείναν μέσα μας
μιας σπουδαιότητας αρχής
μοχθώντας τα δώδεκα κολονάτα ποιήματα

ου τόπος που λένε

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΧΙ ΑΠ’ ΤΟ ΚΟΣΜΩ

"...Ο ηρωισμός δε νίκησε
δε λες ποτέ
φωτιά δικαίου ανάμεσα σε τόσες πυροσβέσεις
περιμένετε
το νερό δεν είναι το πυροσβεστικό στοιχείο των ιδεών

ξένα μαχαίρια έχουν πάλι
τα κόκκινα αποτελέσματα στα χέρια τους

*

Πού έτρεχες δίχως δρόμο
δεξιά αριστερά 
τα πέταλα των φθαρμένων σου αλόγων
αρμαθιές τόσος δρόμος
και μόνο σκόνη
να κατακάθεται για τους επόμενους

τα άλογα
τρέχουν τώρα με νύχια πολυτελείας

*

Θόλωσαν τα τοπία σου 
μαζί κι εσύ
κι αν όχι το νερό τότε ο αγέρας
με τις παλάμες του αναμμένες απ΄τ΄αρπάγματα
σπίτια σοδειές  θανάτους
κι ο αόρατος με το ατιμώρητο

η ζωή που λήγει σε ξαφνική ημερομηνία

*

θα εφεύρουν λέει
κι άλλα προϋπάρχοντα μέταλλα
για να σκληρύνει κι άλλο ο κόσμος

ο κόσμος
από ποτέ πιο άγνωστος

*

Απόρρητα  στοιχεία
κατατέθηκες  σε τράπεζες 
γέννησες παιδιά
σου βρήκαν έτοιμο θεό απευθύνθηκες
ελπίδα και δεν εισακούστηκες
λάτρη της στερεότητας  των ματαίων

*
Κάθε στιγμή παραμονή θανάτου

κι η λειτουργία σου
στερούνταν άμφια και ιερείς
μόνον αισθήσεις
δίπλα σου έφευγαν οι άνθρωποι
κάτω
βαθιά στη μοναξιά
κι η Αγάπη
ως τελευταίο εκβάν έσωζε
πάντα τα συντρίμμια
… "

πάλι

πάλι το βύσσινο βαθύ
πάλι ο βοριάς θυμάται

ωραία

θα ανάψω όπου θέλω τη συντέλεια

στου κρεβατιού το πόδι τη φωτιά

των λογισμών την αρμαθιά απάνω στο ταβάνι

άι σώμα του πληγωμένου μου θεριού
στόμα μου κράμπα της λύπης
πες για τη χούφτα

του κεριού που λιώνει σιωπηλά

πες για τα μάτια τα στυλά

στου έρωτα τα μέρη

...