Ποτέ που ζούμε ο κόσμος
δεν είν` αυτός ο κόσμος των ανθρώπων
σούρουπο μέτωπο δυο λέξεις θλιβερές
για κάτι αφτέρουγα πουλιά που σπαρταρούν
στην κίτρινη χερσόνησο των κρότων
στα όνειρα μόνο ψηλαφίζουμε τους κόμπους
και τα πισθάγκωνά μας λύνουμε σχοινιά
τότε η άνοιξη βγαίνει στους δρόμους
μ` όλα τα δέντρα τις σημαίες
θρόϊσμα παραλήρημα
που ανοίγει ορίζοντα με χαρακιές
εκεί που ξύνουν τo βελούδο τους τα ελάφια
να τρέχει δάκρυ καθαρό παγκόσμιο δάκρυ
με την κατάθεση του ήλιου να ξεχειλίζουν
τα πικρά φρέατα των αιώνων
Σπάζοντας τα παράθυρα της ρέμβης
βλέπουμε απέναντι
στον εαυτό μας μέσα
"ΣΗΜΥΔΕΣ"